Бабіч (Бабеч), старадаўняя назва ракі Вабіч.
Левы прыток ракі Друць. Працякае ў Бялыніцкім, Круглянскім і Шклоўскім раёнах.
Даўжыня 74 кіламетры, берагі нізкія, забалочаныя. Пачынаецца на поўнач ад вёскі Літоўск Круглянскага раёна. Русла ў верхнім цячэнні часткова каналізавана.
У ліпені 1708 года на берагах Вабічы каля вёскі Галоўчын адбылася кровапралітная бітва шведскага войска Карла ХІІ з рускім.

Базар, цэнтральная плошча вёскі Галоўчын, дзе раней два разы на гаду праходзілі кірмашы.

Бальніца, з 1936 годзе ў вёсцы Галоўчын працуе фельчарска-акушэрскі пункт, урачэбная амбулаторыя.
1944-1946 – працуе амбулаторыя.
У 1952 годзе ў вёсцы Галоўчын адчынена новая бальніца на 35 коек.
У 1994 годзе пабудавана двухпавярховае памяшканне бальніцы на 25 коек.
Памяшканне старой бальніцы знесена ў 2008 годзе.
У розныя гады ў Галоўчынскай бальніцы працавалі: Назарэўскі Б.В., Алейнікаў М.Д., Алейнікава М.Н., Петрашена Н.А., Бейзерава Н.К., Кашура В.І. Глазуноў В.Г., Глазунова З.Н. і інш.

Барадуліч Зінаіда Сазонаўна, працавала цялятніцай калгаса «Наша перамога».
Узнагароджана ордэнам Працоўнага Чырвонага Сцяга (1966).

Баркулабаўскі летапіс, Баркулабаўская хроніка, Баркалабаўскі летапіс, помнік беларускага летапісання пач. XVII стагоддзя.
Захаваўся ў адзіным спісе ў так званым Патрыяршым рукапісе 3-й чвэрці XVII стагоддзя, які зберагаецца ў Дзяржаўным гістарычным музеі ў Маскве.
Складзены на старабеларускай мове ў мястэчку Баркулабава хутчэй за ўсё мясцовым праваслаўным святаром Фёдарам Філіпавічам Магілёўцам.
Пачынаецца са звестак пра сойм 1545 года ў Берасці, пабудову ў 1526 Магілёўскага замка. Больш сістэматызавана выкладзены падзеі з 1563 (захоп Полацка Іванам Грозным) да 1608.
Найбольш падрабязна апісаны перыяд з 1580-х г. да пач. XVII стагоддзя.
У Баркулабаўскім летапісе змешчаны каштоўныя звесткі па гісторыі ўсходняй Беларусі і, часткова, Літвы, Польшчы, Расіі: інфармацыя пра асобныя ваенна-гістарычныя падзеі, з гісторыі беларускай культуры і праваслаўнай царквы, пра гісторыю асоб, у тым ліку двух Ілжэдзмітрыяў, пра ўзнікненне мястэчка Баркулабава і іншы гістарычна-краязнаўчы і этнаграфічны матэрыял.
Разгорнута апісаны прысвечаны пытанням уніі Берасцейскі царкоўны сабор 1596, у якім удзельнічаў аўтар.
Асноўнымі крыніцамі для Баркулабаўскага летапісу паслужылі асабістыя назіранні і ўспаміны аўтара, выкладзеныя ў яркіх эмацыянальных замалёўках, жыццё і побыт беларускай вёскі ў цяжкія часы разбуральных ваенных паходаў, розных стыхійных бедстваў і голаду.
Летапісец быў блізкі да народа і асвятляў падзеі з патрыятычных пазіцый.
На старонках Баркулабаўскага летапісу неаднаразова прыгадваецца Галоўчын.
У жанравых адносінах Баркулабаўскі летапіс-хроніка, у якой перамяжоўваюцца дакументальныя запісы з гістарычна-мемуарнымі замалёўкамі. Твор кампазіцыйна рыхлы, літаратурна недапрацаваны. Трапляюцца недакладнасці ў датаванні гістарычных падзей, іншыя фактычныя памылкі. Напісаны жывой беларускай мовай, вобразнай і каларытнай.
Упершыню апублікаваны ў 1877 украінскім пісьменнікам і вучоным П.А.Кулішам.

Барышнікава Вольга Львоўна (1919-?), нарадзілася ў вёсцы Галоўчын.
Заслужаны хірург Расійскай Федэрацыі, член Маскоўскага хірургічнага таварыства.
Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны.
Узнагароджана ордэнам Чырвонай Зоркі, медалямі.

Басава дарога, назва дарогі, якая ішла пасярод зямлі гаспадара Басава.

Баторый Стафан (1533 – 1586), польскі кароль і вялікі князь Вялікага Княства Літоўскага (з 1575).
Вучыўся ў Падуанскім універсітэце.
Удзельнічаў у Лівонскай вайне (1558-1583).
Імкнуўся да ўмацавання каралеўскай улады, падтрымліваў католікаў у барацьбе з рэфармацыяй.
Вядомы ліст – скарга князя Шчэнснага Галоўчынскага (30.06.1581), у якім той распавядае С. Баторыю пра шкоду, прычыненую войскамі Івана ІV Жахлівага жыхарам Прыдняпроўя і Галоўчына, паведамляе аб гераічнай абароне Магілёўскага замка.
Для праверкі звестак, выкладзеных уладальнікам Галоўчына, аб намеры маскоўскага цара напасці на Беларусь яшчэ раз, С. Баторый пасылае ў Прыдняпроўскі  рэгіён выведнікаў.

Батуранка, роў паміж вёскамі Старое Сяло і Ракавічы. Назва паходзіць ад імя Батура.

Бекарэвіч Леанід Паўлавіч, палкоўнік. Нарадзіўся ў 1937 годзе ў вёсцы Галоўчын.

Бельская Надзея Сцяпанаўна, нарадзілася ў 1917 годзе ў вёсцы Галоўчын.
З 1929 па 1933 год навучалася ў Галоўчынскай школе калгаснай моладзі.
Пасля вучобы ў педтэхнікуме – пасада настаўніцы малодшых класаў у Галоўчынскай сярэдняй школе.
У час Вялікай Айчыннай вайны Н.С.Бельская з’яўлялася сакратаром Вілейскага гаркома камсамола, які кіраваў камсамольцамі-падпольшчыкамі.

Бібліятэка, у 1923 годзе, на хвалях ліквідацыі непісьменнасці сялянства, у будынку былой піўной вёскі Галоўчын адкрылася хата-чытальня, якая з’явілася правобразам сучаснай бібліятэкі.
У 1985 годзе бібліятэка размяшчаецца ў новым пакоі Галоўчынскага Дома культуры.
З 2006 года Галоўчынская бібліятэка знаходзіцца ў памяшканні былой канторы калгаса «Наша перамога». У ёй працуе 2 бібліятэкары. Кніжны фонд налічвае 12,5 тысяч кніг, 710 чалавек з’яўляюцца чытачамі бібліятэкі.
У розныя часы ў ёй працавалі: Качэўрына, Міронаў М.Д., Каралёў М.Н., Сербун С.Ф., Драчыкава Г.В., Руцкая Н.Ф., Карповіч В.І., Пруднікава О., Трэццякова І.В.

Бізуноў Віталь Васільевіч, нарадзіўся і вырас ў вёсцы Сіваі Галоўчынскага сельсавета.
Пасля службы ў арміі ён скончыў Бабруйскі аўтатранспартны тэхнікум і быў накіраваны на службу ў Круглянскі РАУС.
Працаваў начальнікам бялыніцкай міліцыі. Палкоўнік.

Борахаў мост, назва маста ў в. Галоўчын па прозвішчу яўрэя Бораха, які меў тут рамесную майстэрню.

Борбат Змітрок Фаміч, нарадзіўся ў мястэчку Галоўчын.
Служыў на Балтыйскім флоце. Удзельнічаў у абароне Петраграда ў 1919 годзе.

Бровар, вытворчая пабудова, дзе варылі піва, гналі гарэлку.
Назва вядома з пачатку 16 ст.. Размяшчаліся ў вялікакняжыцкіх і прыватнаўласніцкіх замках, дварах феадалаў, пры карчмах.
У 1892 годзе ў маёнтку Гуры, каля Галоўчына, які належыў М.Васілеўскай, працаваў бровар. Ён меў рухавік на 8 к.с..
У 1884 годзе – 10 рабочых выраблялі спірту на 4800 рублёў.
У 1900 – на 6600 рублёў. Так, гадавая вытворчасць завода ў 1913 годзе склала 484000 градусаў.

Будкевіч Мікалай Сяргеевіч (1919-2001), нарадзіўся ў вёсцы Вялікі Кудзін.
З’яўляўся членам ВЛКСМ з 1938 па 1939 год. Адукацыя вышэйшая. Скончыў Рэспубліканскую двухгадовую партыйную школу ў горадзе Таліне. Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны. Служыў на Чырвонасцяжным Балтыйскім флоце, Волжскай ваеннай флатыліі, Дняпроўскай ваеннай флатыліі. Быў паранены.
Працаваў старшынёй калгаса «Наша перамога» (1956-1970), старшынёй Галоўчынскага сельскага Савета (1971-1980) і інш.
1982-1990 – працаваў на жывелагадоўчым комплексе калгаса «Наша перамога». Да 1970 года ўсе поспехі калгаса звязаны менавіта, з гэтым чалавекам. З шасці гадзін раніцы і да позняга вечара гэты чалавек звязаны з зямлёй і людзьмі.
У 1967 годзе калгас атрымаў прыбытак 1277 тысяч рублёў. Пры ім задумаліся аб будаўніцтве Палаца культуры, закладзены сады на плошчы 80 га.
Памёр Будкевіч М.С. у лютым 2005 года. Узнагароджаны ордэнамі і медалямі.

Будкі, месца навакол крынічкі, дзе раней была стаянка цыганскіх табараў.
Цяпер на гэтым месцы знаходзяцца штучныя азёры.

Булановіч Рыгор Анатольевіч, нарадзіўся ў вёсцы Старое Сяло.
Працаваў механізатарам калгаса «Наша перамога». Выбіраўся дэпутатам Вярхоўнага Савета БССР (1985).
Узнагароджаны ордэнам Працоўнай славы 3-й ступені (1986г.).

Бурсава Ларыса Іванаўна, жыхарка вёскі Сурды.
Працавала даяркай калгаса «Наша перамога». Выбіралася дэпутатам Вярхоўнага Савета БССР.
Узнагароджана двумя ордэнамі «Знак пашаны» (1966г., 1974г.).

Бурсаў Іван Фаміч, працаваў механізатарам калгаса «Наша перамога».
Узнагароджаны ордэнам Чырвонага Сцяга (1974).

Буякова Вера Васільеўна (1924 – 2005), нарадзілася ў вёсцы Забалацце Галоўчынскага сельсавета.
Герой Сацыялістычнай Працы (30.04.1966).
Калгасніца, звеннявая па вырошчванні льну, начальнік вытворчага ўчастка калгаса «Наша перамога».

Буякоў Іван Сілавіч, нарадзіўся ў вёсцы Забалацце.
Служыў на лінкоры «Слава». Удзельнік Першай сусветнай вайны і Кастрычніцкай рэвалюцыі.
Узнагароджаны Георгіеўскім крыжам 4-й ступені.

Буякоў Мікалай Пятровіч (1920-?), нарадзіўся ў вёсцы Забалацце Галоўчынскага сельсавета.
Заслужаны юрыст Беларусі. Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны.
Працаваў у раённай і абласной пракуратурах Брэстчыны.

Буякоў Фёдар Іванавіч, нарадзіўся ў 1896 годзе ў вёсцы Забалацце, пражываў у мястэчку Галоўчын.
У 1919 годзе дабравольцам уступіў у Чырвоную армію.
З 01.10.1919 служыў кулямётчыкам на судне «Арол» Дняпроўскай ваеннай флатыліі. Ваяваў супраць дзянікінцаў, палякаў, пятлюраўцаў. Прымаў удзел у баях супраць войск Урангеля.
З 1921 служыў боцманам на вартавым караблі «Гарачы».

Буякоў Фёдар Пятровіч, нарадзіўся ў 1908 годзе, быў першым арганізатарам і старшынёй калгаса «Ударнік» (1929г.). Працаваў старшынёй Галоўчынскга сельсавета.
З 1946 па 1956 гады працаваў старшынёй калгаса «Чырвоны ўдарнік», працаваў старшынёй райспажыўтаварыства.
Узнагароджаны медалямі і граматамі.

Бядрыцкі, святар.
Пасля заканчэння вайны ён прыйшоў працаваць у Галоўчынскую Свята-Троіцкую царкву.
Чалавек, адданы духоўнай справе, сваімі рукамі правёў рамонт будынка царквы і правіў службу ў ёй да канца свайго жыцця.

Бярозаўка, назва ляснога масіва побач з лесам Баранаўка. Названы таму, што у ім шмат бяроз.