Page 37 - МЕЛЬНІКАВА В.П. Жыве ў сэрцы вобраз маці любай

Калі на вачах мамы з’яўляліся слёзы, я выцірала іх. І спяшалася
падтрымаць маму, прасіла яе не плакаць, а лепш расказаць мне якую-
нібудзь сваю прыпеўку. І мама расказала мне менавіта гэтую:

А не все по горю плакать,
А не все по нем тужить.
Надо горя половину
Да на радость отложить.

На вялікі жаль, абарвалася прыпеўка мамы. Абарвалася і маё
шчасце, мая радасць, маё свята. Разам са смерцю мамы памірала і
часцінка мяне самой.

Адыход дарагой і любімай мамы – гэта цяжка, горка. Гэта
вельмі цяжка. Бо назаўсёды пакідае нас самы галоўны ў жыцці, самы
родны, самы дарагі наш чалавек. Ніхто мяне так не любіў і не стане
любіць, як любіла мяне мама.

Да свайго стогадовага ўзросту мама не дажыла крыху больш за
год. Гэта толькі па запісу ў пашпарце яна дасягнула гэтай мяжы.
Такога ўзросту дасягае толькі мужны, жыццялюбівы, надзвычай
добры чалавек – гэта аксіёма.

Імгненні жыцця любай матулі ў фотаздымках

Я бясконца ўдзячна свайму стрыечнаму брату Аляксандру за тое,
што ён вельмі любіў нашу маму, і ў кожны свой прызд з Мінску да нас у
Васількі заўсёды фатаграфаваў яе. Тым самым ён занатаваў ў
фотаздымках для ўсіх нас імгненні жыцця нашай дарагой і любай мамы.

35