Page 58 - МЕЛЬНИКОВА В.П. Венок Александру Мельникову – врачу и поэту, патриоту и гуманисту

Со школьной поры и до последнего своего дня искренне служил Са-
ша и поэзии. Светлая душа брата трудилась и день и ночь, и день и ночь…

В стране родной, ничем не обделенный,
Живу, её любовью окрыленный.
Расти во мне и вызревай, строка.

Так написал Саша в одном из стихотворений.
Профессор Минского государственного педагогического универси-
тета им. М. Танка В.П. Сытый и аспирант С.В. Вариотский в статье
«Кантэкстуальная прастора творчасці паэта-урача А.П. Мельнікава» напи-
сали: «Уся творчасць нашага земляка прасякнута вялікай любоўю да сваёй
краіны і радзімы – не як да абстрактнага месца, з насельніцтвам, што
размешчанае на тэрыторыі, а як да мілай и роднай прасторы, сваіх
простых людзей, усяго народа, які абустрайвае і ўпрыгожвае сваю зямлю.

Жыццю ўдзячны, што сябе
Знайшоў. Адкрыў нямала
Дзе праўда сілу набыла,
Дзе песні пеў Купала.

Вершы паэт складаў па-руску, але сама паэзія настолькі беларуская,
што памыліцца з паходжаннем вельмі цяжка. Александр Пятровіч
пачуваецца паэтам, які прадстаўляе і мастацкую творчасць, і медыцыну.
Паэт-урач Мельнікаў сапраўдны чалавекалюбца, гуманіст свабоднага
мыслення.

Вобразна выражаючы свае думкі пра паэтычную творчасць, ён піша:

Уважай, што думае бядак сівы
I першым плыням юнага парыву.
Сваей бяды не адмаўляй пужліва,
А боль чужы прымай як свой стары…

Заўважная прасякнутасць вершаў зычлівасцю і ўвагай да
чалавека»…

Александр Мартинович писал: «Пры ўсім праца ўрача далёка ад
паэзіі. І патрабавалася вялікіх высілкаў, каб для яе і месца заставалася ў
душы, і з’яўлялася жаданне пісаць. Паэзія для Аляксандра Мельнікава
была той зоркай, што нязменна клікала да сябе.