“Жыве ў Бялынічах мастачка”

У рамках творчага праекта мы працягваем знаемства з людзьмі, якіх смела можна лічыць гонарам нашага Бялыніцкага краю. Наступнай ў шэрагу выдатных асоб стане наша сучасніца, наша зямлячка, якая і зараз жыве ў Бялынічах – Ларыса Віктараўна Журавовіч.
Нарадзілася Ларыса 6 лістапада 1965 года, яна карэнная бялынічанка. Тут і сёння жыве яе маці.
Блізкасць да народнай творчасці ў сям’і Журавовіч адчувалася заўсёды. Тата – Віктар Антонавіч іграў на гармоніку, маці – Яўгенія Пятроўна ў маладосці любіла вышываць, а таксама крыху малявала… Вось і малодшая дачка Ларыса змалку любіла маляваць.
Ей не споўнілася яшчэ і дзевяці год, калі яна ўсур’ез захапілася справай, без якой зараз не ўяўляе свайго жыцця. Неяк аднойчы яна ўбачыла на стале ў доме сваей сяброўкі альбом з малюнкамі. І да таго яны ей спадабаліся, што ні аб чым іншым яна не магла больш думаць.
І ўсё ж вялікую ролю ў тым, што Ларыса Журавовіч у 10-гадовым узросце паступіла ў рэспубліканскую школу?інтэрнат па музыцы і выяўленчаму мастацтву імя І. О. Ахрэмчыка, адыграла настаўніца малявання Бэла Канстанцінаўна Шчамялёва. А пасля яе заканчэння ў 1983 годзе паступіла на аддзяленне графікі Беларускага дзяржаўнага тэатральна-мастацкага інстытута (зараз Беларуская акадэмія мастацтваў), які паспяхова закончыла ў 1989 годзе.
За нізку каляровых афортаў “Восень”, “Зямля і людзі” на Усесаюзнай выстаўцы дыпломных работ узнагароджана бронзавым медалём Акадэміі мастацтваў СССР.
З Брэста, дзе працавала па размеркаванні, вярнулася ў Мінск, каб прадоўжыць адукацыю ў творчых майстэрнях Акадэміі мастацтваў СССР ў Мінску (1991–1994 гг.).  Яе настаўнікамі былі выдатныя мастакі В. Шаранговіч,  М. Савіцкі,  Г. Паплаўскі і іншыя.
У 1993 годзе ўступіла ў Саюз мастакоў Рэспублікі Беларусь.
Канешне, яна магла застацца ў Мінску, знайсці, у крайнім выпадку, сталую працу ў адным з абласных цэнтраў. Аднак Ларыса Журавовіч, сцвердзіўшы сваё прызванне і талент у сталіцы, з радасцю вярнулася на сваю маленькую радзіму, пад утульнае крыло старой бацькоўскай хаты. Вярнулася, каб не толькі займацца ўласнай творчасцю, але і далучаць да высокага мастацтва сваіх землякоў, адкрываць юныя таленты, дапамагаючы ім сцвердзіцца ў сваіх захапленнях. Бацькоўская хата стала для Л. Журавовіч вялікім невычэрпным светам. Гэтае пачуццё з гадамі абвастрылася. Здаецца, шмат разоў намаляваны кожны куточак, кожны чыгунок і кошык, кожнае бервяно, але пісаць у іншым месцы няма натхнення. Ларыса Журавовіч працуе толькі ў рэалістычнай манеры. У мастацтве яна бачыць не сябе, а прадмет адлюстравання, выказвае ўласныя адносіны да яго.
Некаторы час Ларыса Журавовіч выкладала ў дзіцячай школе мастацтваў імя Бялыніцкага-Бірулі.
Але праца з дзецьмі – не галоўнае ў яе лёсе. Асноўнымі для яе былі і застаюцца творчасць, няспынны працэс мастакоўскай працы, працы штодзень – з алоўкам, фарбамі, лістом паперы. Калі няма іншай магчымасці, яна робіць хуткія замалёўкі-практыкаванні, каб рука не забывалася, як трымаць аловак.
У яе экспазіцыях прадстаўлены нацюрморты, пейзажы, партрэты.
З 1997–га  па 2000 г. – удзельніца 2 Міжнароднага, 3, 4, 5 плэнэраў, прысвечаных памяці В. К. Бялыніцкага-Бірулі.
Падчас аднаго з плэнэраў у Бялынічы завітаў вядомы расійскі мастак, старшыня Саюза мастакоў Расіі, прэзідэнт Канфедэрацыі саюза мастакоў краін СНД, народны мастак СССР Валянцін Сідараў. Яго пазнаёмілі з мясцовай “зорачкай”. Наведаўшы яе бацькоўскую хату, дзе пісаліся і захоўваліся работы мастачкі, ён прыйшоў у такое захапленне, што запрасіў Л. Журавовіч зрабіць выставу ў Маскве. Ларыса згадзілася. Так з вялікім поспехам прайшла яе экспазіцыя ў Цэнтральным доме мастака, у галерэі Савета Федэрацыі Федэральнага сходу РФ, у галерэі “Les Oreades”.
Валянцін Сідараў адзначыў, што кожная работа беларускай мастачкі прасякнута любоўю да ўсяго, што акружае простага чалавека. “Такая любоў – рэдкая з’ява сярод мастакоў. Трэба мець асаблівае дараванне, каб не толькі адчуваць, але і ўмець перадаваць гэтую любоў”.
Як казала сама Ларыса Журавовіч:  “Увогуле, не хачу хваліцца, але я, мабыць, адчуваю наш беларускі дух. Стараюся паказаць гармонію, мудрасць, спакой і вечнасць прадметаў нашага нацыянальнага быту. Часам смяюся, кажучы: “Людзі прыходзяць і ўходзяць, а гаршкі застаюцца”
 Работы Ларысы Журавовіч адразу пазнаюць на выставах. Яна мае ярка выяўлены ўласны стыль. Піша ў асноўным нацюрморты. Працуе акварэллю з гуашшу. Акварэль дае празрыстасць, колер, а гуаш трымае форму. Піша кошыкі і чугункі, яблыкі і грушы, збанкі з малаком, боханы хлеба, каласкі з сярпамі, яйкі, рыбу, цыбулю… Гэта цыкл прадметаў, якія не проста звязаны з натуральнай вясковай гаспадаркай. Усе гэтыя рэчы сталі для мастачкі сімваламі, з якімі яна атаясамлівае саму сябе. Калі піша гляк, скурай адчувае, як льецца ў яго малако. Калі піша часнок, адчувае горыч, калі каласкі – уяўляе, як яе саму засейваюць ва ўзаранае поле… Фантазія? Не, гэта моцная энергія пераўвасаблення мастачкі ў тыя прадметы, якія яна малюе на лісце паперы. Кожная рэч становіцца сімвалам: збан – сімвал напоўненасці штодзённага існавання, цыбуля – горыч, яйка – пачатак жыцця, кветкі – прыгажосць. Рэчы на яе нацюрмортах настолькі дапасаваны адна да адной, што відавочна – іх мастачка збірала не выпадкова, а доўга прадумвала канцэпцыю кожнай пастаноўкі. Праз простыя побытавыя прадметы выказаць глабальную існасць жыцця – такую мэту ставіць перад сабою Л. Журавовіч. Для яе важнай з’яўляецца ўнутраная знакавасць гэтых прадметаў, дэкаратыўныя эфекты – другасныя, а вонкавае падабенства, лічыць яна, прыходзіць з майстэрствам. Галоўны герой яе нацюрмортаў – цішыня.
Ларыса Журавовіч з’яўляецца аўтарам герба і флага г.п. Бялынічы.
У 2001 годзе Ларыса Віктараўна становіцца лаўрэатам прэміі “Чалавек года” Бялыніцкага раёна ў галіне культуры.
Ларыса Журавовіч – мастак рэдкага вялікага таленту. Яна – удзельніца многіх рэспубліканскіх выстаў. Творы мастачкі знаходзяцца ў Бялыніцкім мастацкім музеі імя В. К. Бялыніцкага-Бірулі, Магілёўскай карціннай галерэі імя П. В. Масленнікава, Нацыянальным мастацкім музеі Рэспублікі Беларусь, а таксама ў асабістых калекцыях Польшы, Германіі, Швейцарыі.

 Але Ларыса Журавовіч ніколі не працуе на “продаж”, бо кожная яе карціна – гэта нішто іншае, як прызнанне мастачкі ў шчырай любові да сваіх землякоў, свайго  Прыдруцкага краю.

	Прызентацыя, прысвечаная Л. Журавовіч