Літаратурная карта Бялыніцкага раёна

Біяграфічная даведка

Сухараў Віктар Яфімавіч

	Віктар Яфімавіч Сухараў нарадзіўся ў 1936 годзе ў вёсцы Галоўчын. Скончыў Галоўчынскую сярэднюю школу, філфак Магілёўскага дзяржаўнага педінстытута імя А. Куляшова. Працаваў на Віцебшчыне, з 1962 года свой лёс звязаў з журналістыкай.
	Больш за чвэрць стагоддзя адпрацаваў у рэдакцыі Бялыніцкай раённай газеты "Зара над Друццю". Першыя творы змясціў у рукапісным часопісе вучняў Галоўчынскай сярэдняй школы «Залаты ранак». Друкаваўся ў газетах «Піянер Беларусі», «Магілёўская праўда».





	Вершы змешчаны ў калектыўным зборніку літаратараў Бялыніччыны «Праменьчык сонца ў душы маёй».


	Да вашай увагі некалькі вершаў Віктара Сухарава.

	Зямлі Беларусі Зямля Беларусі, як родная маці, Жыццё майму сэрцу даеш. Ну, як жа цябе забываці, Ну, як без цябе пражывеш? Я думкай заўсёды з табою, - Іначай не можа і быць! Я бачу, як жыта сцяною На нівах шырокіх стаіць. Бярозы на ўзлессі чародкай Гатовы за мною ісці... Мне любы прасторы Айчыны І подыхі ветру з Друці. У гаі Выйду ў гай зялёны Ранняй я вясной. І стаю ўлюблёны Пад густой сасной. Тут гамоняць шумна Вершаліны дрэў. І наводзіць думы Мне птушыны спеў. Слухаю бясконца Пошчак салаўя. Гай з усходам сонца Пакідаю я. Голас маці Ціха-ціха ў хаце, Сын у калысцы спіць. Задумённа маці На яго глядзіць: - Спі,сыночак мілы, Спі саколік мой, Набірайся сілы - Берагу сон твой! Хай па ўсёй планеце Голас чуцен наш: - Сёння трэба дзецям Мір, а не вайна! ***** З пакатага ўзгорка Бяжыць, шуміць ручэй. І мой сынок Рыгорка Йдзе да яго бліжэй. Ён па вадзе караблік Пускае і крычыць: - Татуля, мне пара ўжо У шлях далёкі плыць. Зімою Хай мароз злуе, кусае, Шмат тут дзетвары - Смех, гаворка не сціхае На крутой гары. Хто на лыжах , хто на санках, Як віхор, імчыць. І, здаецца , быў бы з ранку З дзецьмі я тут да начы. Працаўніца Чую голас твой у полі калгасным, Ён звініць веснавым ручайком. Валаскоў шаўкавістыя пасмы Так і пахнуць кужалем-ляском! Я вітаю, цябе працаўніца, І чакаю сустрэчы з табой Там, дзе крыніца бруіцца Ці над Друццю – Бурлівай – ракі Вясною З пакатага ўзгорка Бяжыць, шуміць ручэй. І мой сынок Рыгорка Ідзе да яго бліжэй. Ён па вадзе караблік Квецень Глядзіцца сад у маё акно, Радамі – слівы, вішні. І паўстае ён прада мной Бялюткі ўвесь і пышны. Галін купчастыя вянкі Да твару прытуляю. Між імі дымчаты блакіт Палоскай праплывае. Гудзе пчаліная сям’я Ля яблыняў-букетаў І ў сэрцы адчуваю я Пускае і крычыць: - Татуля, мне пара ўжо У шлях далёкі плыць! Пяшчотны голас кветак. А я сярод грыбоў і ягад На лясной палянцы прыціх. У кошык мой , вядома , лягуць Дзесяткі лісткоў залатых. Стук незнаёмы – Сэрца маё! Асеннім вечарам У садзе клён расквечан Гарыцць,нібы агнём. Люблю ў асенні вечар Прайсціся за сялом. Іду, пяю дарогай, Дзе сцеляцца лугі – На іх стагоў так многа Стаяць каля ракі. Нідзе нябачна кветак, Не чуць і паху траў... Я крочу на палеткі, Дзе колас выспяваў. І бачу: змрок гусцее – Спяшаюся дамоў... На вуліцы святлее Ад яркіх ліхтароў. Домік у Восліўцы Месяц у соснах... Гук раўнамерны. Росы з галінак І домік адметны. Домік у Восліўцы, Лясное жыццё... Стук незнаёмы – Сэрца маё! Восень Восень сцеліцца пазалотай. Перайшоўшы рэчку ў брод, Бачу: на журавінных балотах Раніцой прысядае народ. Чакаем, пакуль памрэ іней, І туман сыдзе за хмызнякі... Узбоч высокавольтных ліній Лясы прачэсваюць грыбнікі. А я сярод грыбоў і ягад На лясной палянцы прыціх. У кошык мой, вядома, лягуць Дзесяткі лісткоў залатых. Верасень Усміхаецца бабіна лета, Гарачыня стаіць, што ў печы. Яно ляжыць амаль Паўраздзетым На парыжэлай пустэмы. І кладзецца Папялушкін след І асвятляюцца прадметы На камунальныя паркеты Бачу, як залаціцца стары плед/ Сёстры У мыне ёсць тры сястры – Галя, Каця, Насця. Хто з вас, любыя сябры, Мае столькі шчасця?! Каця – добры аграном, Галя – аператар, А настуля на палях Умела водзіць трактар. Кожнай спрыту не займаць, У іх мацнеюць сілы Марыць кожная лятаць, Як, птушка, на крылах. Каб багаты ўраджай Рос на нашых нівах І квітнеў наш любы край Ад іхняй працы плённай. Майскі ранак Святочны майскі дзень сягодня Змяніў настрой ва ўсіх ураз. Мы йдзем з сябрамі ў калонах У счаслівы не забыўны час. Нам сонца свеціць не стрымана, У нашых сэрцах весялосць. І як бадзёра ў майскі ранак У калонах крочыць маладосць. *** Промні сонца ярка свецяць, У іх ціха грэюцца шпакі У вясновы дзень з рання Бульбу сеюць мужыкі Я у суседа коніка пазычаў, Ён роўна ідзе баразной. На душы светла і спакойна, Бо наўкола пахне вясной. Бацька паглядае і смяецца І жаўрук у небе весяла звініць. І зямля –карміцелька пад сонцам Моцна грэецца і дыміць. *** Песня вясны узлятае ў прасторы. Радасцю поўняцца сэрцы сяброў. Тысячы нас, маладых і бадзёрых, Выйшлі на плошчы ўсіх гарадоў Дзень Перамогі страчаем мы дружна Хай весяліцца ўсюды народ. З песнямі міра і с песнямі дружбы. Мы пойдзем нястрымна і смела ўпярод. Прадвесне Сакавік жаданы Цеплыню нам даў І цыбаты бусел Да нас завітаў. Ён стаіць на лузе На адной назе Радуецца сонцу, Што жыццё нясе. Чую подых цёплы З нашае ракі. І сядзяць на дрэвах Чорныя гракі. Ажывае траўка, Хутка прыйдзе май Хлебароб заўзяты Дбае пра ўраджай. Аграгарадок** Над родным краем сонца свеціць, І воды Друць у даль нясе. Цяхцін здалёку я прыкмеціў У прыгожай велічнай красе У ім шчыруюць дбаўна людзі. Усюды бачна шмат машын. Катэджы –гмахі радасць будзяць - Стаяць радамі бліз шашы. Цвіце цяхцінскі край цудоўна: Тут можна ў “Мары” Ды нярэдка сябе караю...


	Уверх