ЗабалоццеСвяцілавічыЦяхцінЯсная ПалянаСеверПражэктарЧырвоны Бор Старая Клёўка Барок Забалоцце Мокравічы Галоўчын Запакулле Камяніца Нежкаў Макаўка Ключыкі Васількі Заазер'е Бялынічы
Галоўная

 

Персанальны паказальнік
Геаграфічны паказальнік
Літаратурныя аб'яднанні і гурткі
Біяграфічная даведка

 

Падашэўка Віктар Дзмітрыевіч

Падашэўка Віктар Дзмітрыевіч нарадзіўся 10 студзеня 1940 года ў пасёлку Ясная Паляна Ланькаўскага сельскага Савета Бялыніцкага раёна.
Кандыдат філасофскіх навук.
Сярэднюю адукацыю атрымаў у Бялынічах. Скончыў Магілёўскі дзяржаўны педагагічны універсітэт.
 
Быўшы студэнтам гісторыка-геаграфічнага факультэта, выяўляў высокую актыўнасць, ездзіў у навуковыя экспедыцыі, дзе займаўся раскопкамі старажытных селішчаў і гарадзішчаў Магілёўшчыны.
Усебакова вывучаў гісторыю Бялыніцкага краю. Пасля заканчэння педінстытута,  з дыпломам выкладчыка гісторыі і геаграфіі паехаў працаваць у Круглянскі раён.
 
 
 
 
 
Затым вярнуўся ў родныя месцы, працаваў намеснікам дырэктара Ланькаўскай школы, выкладаў грамадазнаўства ў прафтэхвучылішчы № 217 у Бялынічах.
У 70-х гадах ён працаваў лектарам Бялыніцкага райкама партыі і адначасова вучыўся ў  аспірантуры Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта.
У 1976 годзе абараніў дысертацыю. Ім выдадзена больш 25 навуковых прац на розныя тэмы па гісторыі нашай Радзімы.
З 1973 года Віктар Дзмітрыевіч Падашэўка працаваў на кафедры Магілёўскага дзяржаўнага тэхнічнага ўніверсітэта. Нават калі сышоў на заслужаны адпачынак, ён не пакінуў сцены роднай навучальнай установы.
На сённяшні дзень, В.Д.Падашэўка, кадыдат філасофскіх навук, які кіруе першаснай арганізацыяй "Ведаў".
Узначальвае гісторыка -краязнаўчы музей МГТУ.
З'яўляецца супрацоўнікам кафедры "Грамадскія арганізацыі".
   
   
 
Да вашай увагі некалькі вершаў і гімн універсітэту Віктара Падашэўкі.
   
  Жыве Беларусь

Жыве Беларусь! Жывуць Беларусы
На планеце пад назвай Зямля,
Радзімай сваёй я заўжды ганаруся,
Ты любая сэрцу, Айчына мая!
У гадзіну ліхую цябе катавала
Ворагаў зграя, узяўшы ў палон,
Ты дзетак сваіх ад бяды ратавала.
У вяках не памеркне працы плен.
Будзілі цябе перуны, навальніца,
Карнікаў зграя пайшла ў небыцце,
Жадаю я зноўку вадзіцы напіцца
Чыстай крыніцы, як наша жыцце.


Город наш родной, Могилёв!

Город наш родной, Могилёв!
Славой твоей народ гордится,
Даешь людям работу и кров,
Животворной водицы напиться.
Не можем тебя мы позабыть,
Нет для этого душевных сил,
Где бы нам не пришлось быть,
Могилёв, ты всегда сердцу мил.
В давние послевоенные года
Возрождалось разрушённое окрест,
Из пепла поднимались наши города,
Неся безропотно душевный крест.
Каждому своя планета – целина,
Строили заводы, школы, общежития,
Цель у всех людей была тогда одна:
Учиться, созидать, делать открытия.
Вспомнили об этом через много лет
Горожане повзрослевшие и возмужавшие,
История дает нам правильный ответ:
Не забывайте времена легендой ставшие.
Не можем тебя мы позабыть,
Нет для этого душевных сил,
Где бы нам не пришлось быть,
Могилев, ты всегда сердцу мил!
Стал уютнее, теплей и краше,
Одетый в камень и гранит,
Ты гордость счастье наше.
Город, что на Днепре стоит.
Же6лаем в любви признаться,
Хотя нам не восемнадцать лет,
Продолжаем с тобой встречаться,
Оставляя на земле весомый след.
Не можем тебя мы позабыть,
Нет для этого душевных сил,
Где бы нам не пришлось быть,
Могилев, ты всегда сердцу мил!


Там, у Ясной Поляны


Там, у Ясной Поляны, где кочуют туманы,
Белой пеленой покрыты поля и леса,
Встанешь утречком рано и пойдешь за грибами,
Открываются взору природы моей чудеса.
На траве паутинка, рядом капля – росинка,
Их  касается  луч восходящего Солнца,
А в еловом лесу небольшая заминка,
У семейки грибов мохового оконца
Здесь и гриб-боровик, и лисичка-сестричка,
Полыхает огнем, улыбаясь ребятам.
Тронешь веточку ели, откуда грибочки смотрели,
Упадет на колени серебристая роса,
Слышны первые звуки птичьей свирели,
Льется песня лесная во все голоса.
В детстве лес отдавал нам богатства свои,
Не требуя взамен ничего от ребят,
В послевоенные, трудные годы мои
Тем природным дарам был безмерно я рад.
Рано утром  бывало ходили с отцом
На поляну лесную, косы след оставляли,
А девчата в кустах горбатым серпом
Траву сочную на зиму впрок запасали.
Об этом ни в сказке сказать, ни пером описать,
От волнения вдруг появляются горькие слезы,
Не могу я о детстве своем ничего не сказать,
О нем шепчут мне ели, дубы и берёзы.
Я душой прикипел к моей Ясной Поляне,
С тех пор прошли уже десятки лет,
Ходят внуки мои в этот лес за грибами.
Оставляя на поляне молодости след.


Гимн белорусско-российского университета


Музыка Татьяны Зенченко

(Могилёвская академия музыки)
Слова Виктора Подошевко
(Белорусско – Российский университет )
Аранжировка Андрея Иванова
(Могилевское музыкальное училище)

Наш вуз Белорусско – Российский!
Мы в песнях тебя прославляем.
В стенах твоих опыт житейский
И тайны наук постигаем

Припев:
Ты становишься все краше,
Хорошеешь на глазах,
Ты любовь и гордость наша,
Весь в заботах, весь в делах.

Клянемся, что честь не уроним,
Её пронесем сквозь года,
Заветы твои будем помнить
И верными будем всегда.

Припев.

Дорогу осилит идущий,
Свет знаний сияет во мгле,
Да здравствует вуз нас ведущий
К познаньям, успехам в труде.

Припев.