Біяграфічная даведка
Марозаў Анатоль Іванавіч
   |
Нарадзіўся 7 лютага 1962 года ў вёсцы Нежкаў, Вішоўскага сельсавета, Бялыніцкага раёна ў сям’і настаўніка. Пасля школы паступіў у Мінскі знергетычны тэхнікум. Служыў у радах Савецкай Арміі. У 1988 годзе скончыў Магілёўскі дзяржаўны педагагічны інстытут імя Аркадзя Куляшова, гістарычны факультэт. Працаваў у райкамах камсамола і КПБ, раённым камітэце народнага кантролю, Бялыніцкім ПТВ-217. З 1992 года працуе настаўнікам гісторыі і грамадазнаўства ў Свяцілавіцкай СШ. З 1989 года рэгулярна друкуецца на старонках раённай газеты “Зара над Друццю”; абласных газетах “Магілёўская праўда”, “Ратуша”, “Зямля і людзі”, “Магілёўскія ведамасці”; рэспубліканскіх “Звязда”, “Настаўніцкая газета”, “Беларускі час”, “Краязнаўчая газета”, а таксама ў часопісах “Дыялог”, “Магілёўская даўніна”, “Могилёвские епархиальные ведомости”, “Могилёвский поисковый вестник”; краязнаўчых зборніках “Прыдняпроўе”, “Магілёўшчына”. Адзін з аўтараў кнігі-хронікі “Памяць. Бялыніцкі раён”. Аўтар кніг “Зямля бялыніцкая”, “Бялыніцкі манастыр”, “Бялыніцкі лясгас” (у сааўтарстве), “Бялыніцкае падполле”, “Нарысы гісторыі 600-га партызанскага палка”. Член Беларускага саюза журналістаў. Памёр 28 чэрвеня 2020 года. |
| Да вашай увагі вершы Анатоля Марозава. | |
| БЕЛЫНИЧИ По Белыничам ходят пары, Шуршит на деревьях листва. Здесь нежные женские чары, Звучат любви слова. Над Белыничами церковь высится, Чарует Друть красотой. О, как здорово дышится, Здесь отдыхаешь душой. Над Белыничами алые зори, Церкви видны купола. Блестят на солнце звони, Молитву Христу вознеся. Кто в Белыничах был – не забудет, Друть и музей Бирули. А запах сирени и вишни, Нам не забыть никогда. По Белыничам ходят пары, Забыв про покой и про сон. Здесь нежные женские чары, Звучат слова в унисон. БЕЗОТВЕТНАЯ ЛЮБОВЬ Как грустно и печально на душе, А я весь день опять прождал у двери. Казалось вот, появишься уже, Но в этот вечер так и не открылись двери. Опять метёт на улице метель, По стёклам льются капли-слёзы, Кружит, кружит, снежинок карусель И я уже устал от прозы. А за окном белеет снег, И словно волки ветер воет, А коль любить тебя, быть может грех, Но отчего так больно сердце ноет. Зачем на свете безответная любовь, По чьей-то воле существует, Ведь от неё одна тоска и боль, А по стеклу мороз цветы рисует. |
|