Забалоцце Свяцілавічы Цяхцін Ясная Паляна Север Пражэктар Чырвоны Бор Старая Клёўка Барок Забалоцце Мокравічы Галоўчын Запакулле Камяніца Нежкаў Макаўка Ключыкі Васількі Заазер'е Бялынічы


Галоўная

 

Персанальны паказальнік
Геаграфічны паказальнік
Літаратурныя аб'яднанні і гурткі
Біяграфічная даведка

 

Лагойка-Востры Васіль Яўгенавіч

(псеўданім — Васіль Яўгенавіч Астрашапкін)






Васіль Яўгенавіч Лагойка-Востры нарадзіўся 26 лістапада 1957 года ў вёсцы Заазер’е Бялыніцкага раёна.
У 1972 годзе скончыў Гомельскі кааператыўны інстытут.
Працоўную дзейнасць пачаў вучнем бухгалтара Эсьмонскага спажывецкага таварыства Бялыніцкага райспажыўсаюза.
У 1979 годзе скончыў Інструктарска-рэвізорскую школу Белкаапсаюза ў г.Маладзечна.
З 1979 па 1993 гг.працаваў старшым рэвізорам Магілёўскага аблспажыўсаюза.
З 1993 па 1997 гг. працаваў у Інспекцыі кантрольнай палаты Рэспублікі Беларусь па Магілёўскай вобласці.
У 1997 годзе быў прыняты на працу ў Камітэт дзяржаўнага кантролю Магілёўскай вобласці.
У 2003 годзе ў парадку пераводу перайшоў на працу ў Магілёўскі гарвыканкам.
З 2008 па 2019 гг. займаў пасаду намесніка начальніка ўпраўлення ведамаснага кантролю Магілёўскага аблвыканкама, галоўнага кантрольна-аналітычнага ўпраўлення аблвыканкама.
У 2019 годзе выйшаў у адстаўку.

Творчасць прачыналася ў розныя гады жыцця, але вершы ў асноўным складваў «у стол».
Першы верш у выглядзе пародыі напісаў яшчэ ў школьныя гады.
Цяпер знаходзіцца на заслужаным адпачынку, захапляецца пчалярствам, садоўніцтвам і паляваннем.
Наяўнасць вольнага часу дазволіла больш сур’ёзна паставіцца да вершаванай творчасці.
   
   
 
Да вашай увагі некалькі вершаў Васіля Лагойкі-Вострага.
   
   
  МЕДОВЫЙ СПАС

Всё лето пчёлки щировали,
Пыльцу, нектар в улей несли,
Расплод, лелея, сберегали,
Даря тепло своей любви.

Вот и настало время Спаса,
Похолодало вдруг в ночи.
Готовят в зиму все запасы,
Благодаря Спасителя души.

И Божий дом всех ожидает
С дарами солнца и земли,
И в нём Господь их освещает
Частичкой неземной любви.

 

ПЕСНЯ ЮНОСТИ

Утро, ясный день весенний,
Наступил рассвет,
И заря сильней и ярче
Изливает свет.

Пробуждается с рассветом
Необъятная краса,
А прольётся солнце светом —
Загорается роса.

И вот в этом сновиденье,
Где-то у ручья
Льётся песня-приведенье,
Песня юности моя.

Вдаль зовут волшебны звуки
Трудный путь пройти земной,
Одолеть мирские муки,
Что начертаны судьбой.

Звуки лир не утихают,
Всё звучат они сильней.
Сон мой дивный прорывает,
Божия Мать в душе моей.

 

ДАЛЬНЯЯ ДОРОГА

Еда уже не так нужна,
Нужна лишь ласка Бога,
И мы стоим у крайнего порога,
Где ожидает дальняя дорога.

Прощён ли в покаянии греха,
Ведь в жизни всё сурово?
Порой шумим, не подобрав слова,
А успокоившись, страдаем снова.

Наш путь, начертанный судьбою,
Пытаемся в жизни изменить.
Порой не знаем, как нам быть?  
Как путь Божественный прожить?

Свобода выбора извечно
Всем Господом определена.
Безмолвный ангел дан навечно
Для помощи и испытания греха.

 

МАЦІ

Якія словы прыгадаць,
Каб вобраз маці перадаць?
Адчуць яе душы цяпло,
Сум па гадах, што шмат прайшло?

Якія словы мне ўзгадаць,
Каб вобраз маці мог паўстаць?
Ажыушы ў сэрцы ўспамін,
Дзе я ў свеце з ёй адзін.

Няма тых слоў, каб нагадаць
I светлы вобраз перадаць,
Яе жыццё, нябыт, трывогу,
Бо маці ўсе надобны Богу.

 

СВЕЧА

Свеча — есть символ очищения,
Божественной и светлой красоты.
Огонь свечи — душ грешных откровения
Перед ликами святых небесной чистоты.

Свеча — сиянье праведников веры,
Тепло и пламень вековой,
Любви, без края и без меры,
Перед Христом с открытою душой.