Мікола Козыраў нарадзіўся ў 1939 годзе ў вёсцы Забалоцце Бялыніцкага раёна.
Скончыў філалагічны факультэт Магілёўскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута імя А. Куляшова.
Працаваў настаўнікам Ветрынскай (Віцебская вобласць), Запольскай сярэдняй, Ланькаўскай васьмігадовай школ.

Вершы надрукаваны ў раённай газеце “Зара камунізму”, “Магілёўскай праўдзе”, “Настаўніцкай газеце”, штотыднёвіку “Літаратура і мастацтва”, часопісе “Сельская гаспадарка Беларусі”, зборніку “Праменьчык сонца ў душы маёй”.
Памёр у 1991 годзе.

Віктар СУХАРАЎ: “Разам з Міколам Козыравым я вучыўся ў Магілёўскім педінстытуце. Разам наведвалі літаратурны гурток, якім кіраваў кандыдат філалагічных навук, пісьменнік Алесь Макарэвіч. Памятаю, як на яго пасяджэннях Мікола чытаў свае вершы, дзяліўся ўражаннямі аб творах іншых пачынаючых паэтаў. Яго выступленні цёпла ўспрымалі аматары паэтычнага слова.
Гэта быў чалавек добрай душы, выдатны педагог, які ў дасканаласці ведаў беларускую літаратуру, шырока прапагандаваў яе сярод вучняў і дарослых людзей.
Мікола Козыраў  рана пайшоў з жыцця – у 52-гадовым узросце. Ён пакінуў невялікую творчую спадчыну. У творах Міколы Кандратавіча шмат глыбокіх думак, жыццесцвярджальнасці, нават філасофскіх разважанняў. Чытаеш іх, і адчуваеш чысціню лірызму, свежасць пейзажных замалёвак і, галоўнае, сардэчную прыхільнасць да ўсяго светлага ў нашым жыцці”.


Мікола ПАДАБЕД: “Калі чытаеш вершы Міколы Козырава, уражвае іх шчырасць, адкрытасць, чысціня, непасрэднасць. Кожнае слова – жывое, выпакутаванае. У яго творчасці сапраўды з’ядналіся пяро і душа”.