Літаратурная карта Бялыніцкага раёна

Біяграфічная даведка

Хаўратовіч Віктар Кандратавіч

	Віктар Кандратавіч Хаўратовіч нарадзіўся ў 1934 годзе, у вёсцы Сінін Магілеўскага раёна. Скончыў Магілеўскі будаўнічы тэхнікум, вучыўся ў Магілеўскім педінстытуце. Працаваў начальнікам участка Бялыніцкай ПМК-105.
	Аўтар паэтычных зборнікаў “Сонца на
	кельме”, “Зямныя колеры і гукі”.


	Да вашай увагі некалькі вершаў Віктара Хаўратовіча.

	“Радзіме” Ты – той разлог і тое неба, Куды лячу, куды іду. Ты той ручнік, той бохан хлеба, Што кожны дзень на стол кладу. Ты – тая гонкая бярозка, Што стала песняй і святлом. Ты – тое поле, што за вескай Ільном у сэрцы зацвіло. Ты – тая музыка, якою Звініць ручай і гром грыміць… Тваю бяду з маёй бядою І радасць нашу – не размыць. З тваіх крыніц натхненне п’ю, Тваім і голасам спяваю Я песню шчырую маю. ***** З якіх жа фарбаў Гэта мова, Што маці ў спадчыну дала? Нясу ў душы, Нібы замову, Прамень дзіцячага святла. Нясу, Каб сэрцам прычасціцца Каля бацькоўскага жытла. Я без яго б Не змог забыцца На ўсё, Што крыўда апякла. *** Край прыдруцкі – сэрцу блізкі, Песня лепшая мая… Вербы схіленыя нізка Над вясёлкай ручая. Тут мяне хвалююць зоркі, Казкі дзіўныя лясоў, Памяркоўная гаворка І напеўнасць каласоў. Дарагія сэрцу словы – Аж з сівых глыбінь вякоў, Звонкі ранак жаўруковы, Задуменнасць вечароў. …Не прылашчылі ні горы, Ані морскіх хваляў шум… Спеў бярозкі белакорай Поўніць радасцю душу. Майстар Каштарысы… Чарцяжы… Паперы… Поўна важкіх думак галава: Трэба ўсё і ўзважыць, і праверыць, Каб наступны дзень запланаваць. Позні вечар цішынёй разліўся І за майстра ў клопатах прысеў. Колькі вечароў ён у разліках Так правеў і сноў недаглядзеў. І характар гуртаваў у працы, Ідучы праз полымя завей. Жыта Буйны колас да коласа. Увайду – з галавой… Пахне ядраным золакам, Цеплынёй Аржаной. Увайду, нібы ў хату – З гулкіх пыльных дарог, І на сэрцы – як свята: Ні разлук, ні трывог. Толькі пахі і гукі, Толькі сонца ў вачах. Быццам матчыны рукі, Каласы На палячах… Увайду – і не выйсці, І сцяжынак няма… Заблудзілася ў жыце, Пэўна, Доля сама. *** Мы хаты новыя зрубілі, І вокны насцеж – хай святлей!.. Мы адчувалі дужасць крылля, І спела гэтулькі надзей! Прайшлі гады па нашых сэрцах, Нібы маланкі – на дубах… Слязу пякучую не сцерці, Боль не заціснуць у зубах: Упаў у баразну араты – І тронкі выслізнулі з рук, Ды ў гоні кінуты зярняты – Кусціцца яравая рунь. Дзецям** З вамі – тлумна, Без вас – адзінока, Мае краскі, Званочкі мае. У расстанні На сцежках далекіх Як мне вас, Дарагіх, не стае! Вашы крылы Яшчэ не акрэплі, Каб узняцца За марай сваёй… Хай жа вас Не палохаюць ветры – Набірайцеся Сілы зямной! Як і жыта У полі красуе, Як і краска У лузе цвіце, Вашы крокі І голас ваш чую Я на кожнай Жыццёвай вярсце.

	Уверх