Дзесьці будзь назаўжды: ці наяве,
ці ў сне, ці ў шэрані дня, ці ў святле зорнай ночы...
Толькі болей ніколі не клікай мяне —
іншых хай захапляюць бяздонныя вочы.

Па-над лесам лунай, пасміхайся вясне,
абдымай небасхіл за палямі наўзбоччы...
Дзесьці будзь назаўжды: і наяве, і ў сне
не аднойчы ўзгадаю бяздонныя вочы.

Як хвіліна прайшла — так і год праміне.
Ні ў шэрані дня, ні ў святле зорнай ночы
не гукай, не шукай і не клікай мяне...

...між натоўпу без слоў я знайду твае вочы.

***
Коўдра ружовая больш не спатрэбіцца,
цацкі ды лялькі ў скрыню схвананыя,
гузік бліскучы ад яркай сукеначкі
знічкай скаціўся. Але нечаканае...

...шчасце знаходзіць цябе кожным вечарам
разам з дажджамі, небам, завеямі;
з тымі, хто поўніць ночы з пустэчамі,
дзеліцца марамі, снамі, надзеямі.

БЕРЕГИ НАСТОЯЩЕЕ

…И это пройдёт. Береги настоящее
от сплетен, уныния, бурь и невзгод.
Пусть страшное, странное, неподходящее
не втянет тебя в свой шальной хоровод.

Наш вечер вдвоём далеко не последний,
шлёт листьев букет и багряный закат.
Я мягким дыханием, искрой осенней
под облаком медным целую твой взгляд.

Над нами Луна разливается хохотом,
нас к звёздам она от дождя унесёт.
Сколько ночей у окна полушёпотом,
друг другу читали про этот полёт!

До завтра вернёмся. Счастливые вроде?
 Лишь кофе заварим — раскроем секрет:
под утро Луна, не прощаясь, уходит,
чтоб тихо дарить людям новый рассвет.

ЗВЕЧНЫ СКАРБ

Ранак, сонца, наша хата, майскі сад…
Ці патрэбна што яшчэ для шчасця мне?
Не прашу сабе не грошай, ні пасад,
не прашу сабе «як лепей жыць» парад…
Маці ціха гладзіць, нібы ў сне…

Тыя словы льюцца дзіўнаю ракой:
— Пэўна, я шчаслівы, людзі? Бо я рад
дома зараз быць і адчуваць душой —
маю звечны скарб ды сэрца супакой:
маці, сонца, май і гэты сад.