Біяграфічная даведка
Цыркуноў Васіль Емельянавіч
Цыркуноў Васіль Емельянавіч нарадзіўся ў 1940 годзе ў вёсцы Баркулабава Быхаўскага раёна. Краязнаўца. Адзін з заснавальнікаў і сябра рады ГА “Бялыніцкае краязнаўчае таварыства”. Скончыў гістарычны факультэт Магілёўскага дзяржаўнага педінстытута імя А.Куляшова, факультэт фізвыхавання Гомельскага дзяржаўнага універсітэта ім |
|
 |
Ф.Скарыны. Працаваў настаўнікам Кулакоўскай, Вішоўскай васьмігадовых, Галоўчынскай сярэдняй школ, дырэктарам Галоўчынскага краязнаўчага музея калгаса “Наша перамога”. Удзельнік І-VІ Бялыніцкіх краязнаўчых чытанняў, I-V чытанняў Асацыяцыі краязнаўцаў малых мястэчак Магілёўшчыны. |
 |
|
| Апублікаваў больш за 300 артыкулаў, прысвечаных гісторыі Галоўчына, Бялыніцкага раёна. Узнагароджаны медалямі “60 год Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945 гг.”, “300 год бітвы пад Лясной”, залатым знакам Усесаюзнага таварыства “Веды”. |
|
Да вашай увагі некалькі вершаў Васіля Цыркунова. |
|
| Ліса і вожык. (Байка) У лесе, дзе гніюць лаўжыны, Жыла Ліса, і Вожык жыў. Яны па-свойску сябравалі І не сказаць, каб сумавалі. Пасля зімовай доўгай спячкі Наш вожык тупаў да сваячкі, І вось у цішыні лясной Яны сустрэліся вясной. І тут жа, як на тое ліха, Мядзведзь з бярлогі вылез ціха, Звяркам бяскрыўдным загадаў: - Рабіце мне настоі з траў, Шукайце гнёзды дзікіх пчол, Каб быў заўжды шыкоўны стол. Ліса адразу ж паслухмяна Пайшла па кветкі на паляну. А Вожык, як псіхолаг тонкі, Адважна навастрыў іголкі: - Мядзведзь, а ці не перабраў ты Мядовай бражкі, як гарбаты? Лясны ж адзіны ў нас Статут; Ён сведчыць: роўныя мы тут! *** Адсюль, чытач, мараль засвой: Калі не хочаш быць слугой, І каб не кідацца ў адчай,- Закон шануй і вывучай! Учитель (раздумье) Поседев, сидишь ты над тетрадкой Вспоминая прошлое своё А было оно совсем не гладким В ямах и ухабах, но твоё. Вот вошёл ты в класс, совсем зелёный А в очах тумана пелена. И десятки глаз, таких влюблённых С испытаньем смотрят на тебя. Поведёшь ты их дорогой знаний Преодале все трудности в пути Ведь в науке мало лишь желаний, А соблазн бездушного веселья надо будет в жертву принести. Сколько их прошло за это время Трудных и весёлых, азарных. Но какое счастье, видеть поседевших Бывших шалунов твоих. Пенсионерам. Вот дошагал до Рубикома, Но на жизнь ты не пеняй Пользуйся услегами закона Только ритма жизни не меняй. Годы не проходят, так, бесследно. Годы остаются на всегда! То они звучат, как марш победный, То с укором смотрят на тебя. Пенсия, я, думаю, даётся, Чтобы каждый поразмыслить мог, Сколько ему жизни остаётся, Сколько уже пройдено дорог. Всем я вам желаю не покоя, А здоровья на оставшемся пути, От детей – внучат по двое И с любимым к финишу дойти. Да матулі ў госці У старай хаце, Старая маці Еду у госці, да сваёй маладосці. Прыйду ў госці Я рана ў ранку Сустрэне маці, На старым ганку. Сядзем радком, Ды на роднай мове Под старым абразком Павядзем мы размову. Што ж ты сыночак, Доўга не ехаў Для маіх вочак Адна ты ўцеха? У пару ліхалецця Цябе ж ратавала, Гады, як смецце павыкідала. Што ж адказаць мне Табе матуля, Каб ты пяшчоту маю адчувала? Не, не забыў я рук тваіх Ласку Ні твае казкі Словы любові Расчулілі яе. Старыя плечы Ка мне прытуліла. Зноў будзе поезд Рана ў ранку Ты ціха заплачаш На старым ганку. Своё я вспоминаю детство. О время! Ты неумолимо, Как быстротечен твой полёт Как быстро пролетает мимо За годом год, за годом год. Своё я вспоминаю детство. Пятидесятый трудный год Тяжёлое досталось нам наследство. И безотцовщина и хлеба недород. Мне мой запомнился учитель. В шинели длинной, галифе. Он был отец и покровитель, Случалось больно даставалось мне. Теперь давно окончил школу Я благодарен твоей судьбе. За Пушкина и за Суркова За чувства добрые, что оставил ты во мне. Мой юный друг! Окончишь школу. И понесёт тебя по избранной стезе. Но в жизни нашей трудной и суровой Пускай немножко повезёт тебе. Ода хлебу. Хочу говорить не о море и небе – О нашем простом и обыденном хлебе. Хлеб, который мы чтим и храним, Он с молоком материнским сравним. Помню, послевоенная очередь шла, хлеба не обещала, Помнится всё, и я вам завещаю Хлеб поднялся слезами солдаток. Счастлив тот дом, где есть хлеба достаток. Я законы физики приемлю, Но есть поправка у меня одна: Не колосья держатся за землю На колосьях держится она. |
|