Як сведчаць дакументы, у пачатку 17 ст. вёска Мокравічы знаходзіліся в ўладанні Льва Сапегі і ў іх налічвалася 38 двароў.
Паводле перапісу 1897 года ўваходзіла ў склад Бялыніцкай воласці, налічвалася 79 двароў, 472 жыхары.
«Жыццё вяскоўцаў было цяжкім, бяспраўным. Аднак, нягледзячы на гэта людзі стараліся палепшыць сваё становішча. Мокраўскія сяляне часта наведвалі Бялынічы, дзе можна было набыць неабходныя для працы прылады: серп, касу, сякеру і г.д. Але вельмі перашкаджала вяскоўцам тое, што шлях у мястэчка ляжаў у аб`езд вялікага дрыгвянага балота, ад чаго ён быў доўгім і нязручным. Таму людзі вырашылі пабудаваць праз багну грэблю. Высякалі кустоўе, закладвалі ім балота, засыпаючы зверху пяском. Праўда, штораз у весну грэблю размывалі талыя воды і яна прыходзіла ў непрыгоднасць. І вяскоўцам зноў даводзілася брацца за рамонт. Паступава на месцы грэблі ўтварыўся шлях, якім пачалі карыстацца жыхары ажно 12 навакольных вёсак.
Але мокраўскія сяляне на тым не спыніліся, выраўшылі добраўпарадкаваць дарогу, абсадзіўшы дрэвамі. І ў 1880 годзе на чале са старастам Рыгорам Падольскім дружна ўзяліся за справу. Дарэчы, вось ужо больш за сотню гадоў тыя дрэвы «служаць» людзям. Вясной − праганяюць смагу бярозавым сокам, летам − бароняць ад спёкі, зімой − спыняюць завіруху ці ў начны час з`яўляюцца прыкметным арыенцірам для падарожнікаў…
Аднак гісторыя сама па сабе не ствараецца. Яе ствараюць людзі. А мокраўская зямля славутая многімі «знакамітасцямі». Так, вялікай пашанай не толькі ў вёсцы, але і ва ўсім Прыдруцкім краі карыстаўся народны умелец Якаў Падольскі (сын старасты Рыгора), які самым першым у Мокравічах пачаў вырабляць калаўроты і дубовыя бочкі.
Ледзь не легенды хадзілі пра моц і дужасць мясцовага асілка − кавалерыста Кузьмы Тапунова, які мог, па словах сведкаў, спыніць каня на поўным скаку. Менавіта за такую магутнасць Кузьма, калі быў прызваны ў армію, апынуўся ў ліку салдатаў, якія служылі ў ахове цара Мікалая II…
Потым была Кастрычніцкая рэвалюцыя, якая прынесла беззямельным сялянам волю і незалежнасць, а таксама спадзяванні на лепшае жыццё.
У 1934 годзе мокраўскія вяскоўцы аб`ядналіся ў калгас. Цяжкай была праца ў гаспадарцы − усе сельгасработы выконваліся ў ручную, бо тэхнікі не было ніякай. Тым не менш, людзі стараліся. З`явіліся ў калгасе нават «стаханаўцы». Маладыя працаўнікі Саўка Аршаўскі і Міхаіл Мінаў за дзень скасілі ўручную два гектары сенажаці і ўстанавілі раённы рэкорд.
…Не паспелі вяскоўцы як след прызвычаіцца да калгаснага ладу, як пачалася вайна. Больш за 80 мокраўскіх мужчын адправіліся на фронт, многія падаліся ў партызаны.
Але і для тых, хто застаўся ў вёсцы, насталі неспакойныя, трывожныя дні. Толькі пасля вяртання з фронта я змог даведацца, што мае бацькі ледзь не загінулі пасля таго, як адважыліся на геройскі ўчынак: разыкуючы жыццём, яны хавалі ў сваім доме яўрэйскую сям`ю Куперманаў з Бялынічаў. Неўзабаве аб гэтым даведаліся немцы: уварваліся ў хату і арыштавалі і саміх гаспадароў, і яўрэяў.
Невядома, чым бы ўсё закончылася, каб не дапамога суседзяў. Пачуўшы на вуліцы лямант і плач, яны выбеглі з хат і пачалі прасіць літасці для маіх бацькоў, падмануўшы што яўрэі «квартавалі» ў іх пастаянна, і ў мірны час таксама. Угаворы, на дзіва, пасадзейнічалі: старых адпусцілі, а яўрэяў усё роўна забралі. Што з імі здрылася пасля, ніхто і да гэтага часу не ведае…
Вайна забрала з сабой 66 вяскоўцаў. Шэсць чалавек вярнуліся дамоў знявечанымі і скалечанымі.
Доўга і марудна праходзіла пасляваеннае аднаўленне. У калгасе не хапала рабочых рук. Аднак паступова мірнае жыццё ўваходзіла ў сваю каляіну.
За гады савецкай улады ў вёсцы пабудаваны новая школа, клуб, магазін, з`явілася электрычнасць, радыё, телефон і многае іншае.
Вялікі ўклад у развіццё пасляваеннай калгаснай вытворчасці ўнёс І.Д. Чубакоў, які каля 40 гадоў працаваў брыгадзірам комплекснай брыгады і за добрасумленныя адносіны да працы ў 1971 г. быў узнагароджаны ордэнам Працоўнага Чырвонага Сцяга, а ў 1986 г. − «Знакам Пашаны».
Многія вяскоўцы атрымалі сярэднюю спецыяльную і вышэйшую адукацыю і сталі настаўнікамі (17 чалавек), афіцэрамі (15чалавек), урачамі (6 чалавек). А найбольшым аўтарытэтам і павагай карыстаюцца маёр міліцыі У. Чубакоў, урач-нарколаг М. Падольскі, паэт Р. Сарока, старшыня Вышэйшага Гаспадарчага суда РБ В. Камянкоў, а таксама трактарыст М. Гарбузоў, аператар машыннага даення М. Гарбузова, прадавец Н. Антонава, бібліятэкар Г. Варановіч, якая зараз знаходзіцца на заслужаным адпачынку.
Словам, ёсць кім і чым ганарыцца мокраўскім жыхарам, якія жывуць і вераць, што калі-небудзь ўсё-такі настане дзень, калі моладзь не будзе з`язджаць у гарады і пачне вяртацца дамоў, да родных вытокаў, каб тут працаваць і памнажаць слаўную гісторыя сваёй вёскі».

Тапуноў ,М. Мокравічы – мінулыя і сучасныя : [з гісторыі вёскі] / М. Тапуноў // Зара над Друццю. – 2015. − 25 жніўня. − С. 6.